Հիմա ես ձեզ կպատմեմ մի ֆրանսիական ժողովրդական հեքիաթի մասին։

Ժուկով-ժամանակով մի փոքրիկ, շատ փոքրիկ գյուղ կար։ Այդ գյուղի բնակիչներին կոչում էին բալզաթցիներ,որովհետև գյուղի անունը Բալզաթ էր։Այդ բնակիչները շատ միամիտ մարդիկ էին, չէ, միամիտ չէին, ճիշտը որ ասենք, խելքից մի քիչ պակաս էին։ Գյուղամիջում մի եկեղեցի կար, եկեղեցու բակում մի մոշի թուփ է աճում։Այդ թուփը տարիների ընթացքում այնքան է մեծանում, որ եկեղեցու դուռը փակել էր։Գյուղացիները որոշեցին եկեղեցին տեղաշարժել։Իսկ այդ գյուղի կանայք մի պարան էին գործում, իսկ տղամրդիկ երեք անգամ փաթափեցին պրանը եկեղեցու զանգակատան շուրջ, քաշեցին պարանը , քաշեցին, և պարանը համարյա ձգվել էր, գյուղացիները մի քիչ հեռացան եկեղեցուց և նայեցին, զարմացան, որ եկեղեցին շարժվեց։

Նորից քաշեցին, քաշեցին, պարանը պոկվեց, գյուղացիները իրար վրա ընկան, հետո վերկացան, նայեցին ու զարմացան, որ եկեղեղեցին առաջվա պես իր տեղում էր, կանգնած է նաև մոշի թուփը։