Category Archives: Իմ ընթերցարանը

Քամու համբյուրը

Քամու համբույրից դողաց մի տերև,
Շշուկով դիպավ իր հարևանին,
Խշխշաց հանկարծ իմ գլխի վերև
Ու տարուբերվեց հինավուրց կաղնին:

Կռացավ կաղնին նորից բարձրացավ,
Ճյուղերով դիպավ ուրիշ մի ծառի,-
Եվ շշուկն այսպես ծառից-ծառ անցավ,
Հասավ հեռավոր խորքերն անտառի:


Ալեկոծվում էր անտառը հուզված
Ու ոսկեզօծված գլուխն օրորում,
Իր մեծ գրկի մեջ քամու համբուրած
Փոքրիկ տերևն էր կարծես որոնում:

Խշշում էր անտառն ու տարուբերվում,
Երկինք էր հասնում խշշոցը նրա…
Իսկ քամին ուրախ սուլում էր հեռվում

Ու ծիծաղում էր անտառի վրա:

Առաջադրանքներ

1.Առանձնացրո՛ւ անծանոթ բառերը, բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:

Ինձ համար անծանոթ բառ չկա:

2. Բանաստեղծությունը պատմի՛ր արձակ, նկարի՛ր քեզ դուր եկած հատվածները:

3.Բացատրի՛ր ընդգծված տողերը։

Անտառում ուժեղ քամի էր:

4.  Հորինի՛ր պատում << Քամին ու տերևը>> վերնագրով և հրապարակի՛ր։

Քամին ու տերևը

Անտառում մի օր լինում է քամի: Քմին այնքան ուժեղ էր, որ ծառերից տերևներ էր պոկում: Հերքը հասավ մի տերևի որը խնդրում էր որ նրան չպոկի, տերևը ասաց որ եթե ծառերը տանի անտառում չի լինի օդ, քամին մարդկանց կտաներ ու կվերացներ եթե ծառերը չլինեն աշխարհում չէին լինի մարդիկ որովհետև մարդիկ ապրում են թթվածինով եթե դու վերացնես ծառերը նաև կվերացնես մարկանց ու աշխարհը:

Աչքերս պատմում են մեկ օր իմ մասին

Մենք այսօր վերկացանք 8:00-ին գնացինք լոգարան լվացինք մեր դեմքը ատամները հագանք մեր շորերը և ուղևորվեցինք դպրոց մենք գրեցինա մեր դասերը ճաշեցինք շարունակեցինք և եկավ երկարորիայի ժամը: Ես երկարորիային արեցի իմ բոլոր տնայինները նստեցինք երթուղային ուղևորվեցի տուն հանգստացանա սովորեցի նոր երգ նվագել դաշնամուրով: Արեցինք ընթրիք խաղացինք խաղեր և գնացինք քնելու:

Թռչող կղզին

Լինում է, չի լինում մի տղա: Նա ընկնում է մի կղզի, այդ կղզում միայն ինքն էր: Կղզին սկեց թռչել տղան վախեցավ, բայց հասկացավ թե ինչպես տուն վերադառնա: Նա որոշել էր կղզով թռնել իր տունը բայց չեր ստացվում նա փորձեց հիսունից ավել անգամ բայց նրա մոտ միևնույն է ոչինչ չի ստացվում: Տղան մինչև իր կյանքի վերջ մնաց այդ կղզում:

Հայր Բոնամիի հեքիաթը

Հայր Բոնամին գիտեր-չգիտեր, ընդամենը մի հեքիաթ գիտեր: Ամեն օր նա այդ հեքիաթն էր պատմում եւ այնքան էր պատմել, որ բոլորս արդեն անգիր էինք արել: Հեքիաթը որսորդների մասին էր եւ այնքան զվարճալի էր, որ լսողը ծիծաղից թուլանում էր:

Ահա այդ հեքիաթը:

Լինում են, չեն լինում, երկու որսորդ են լինում: Օրերից մի օր, սովորականի պես, շներին առաջ են անում ու գնում որսի: Էս շներից մեկը սատկած է լինում, մյուսի բերանում էլ իսկի շունչ չի լինում: Գնում են, գնում, հասնում են մի անտառ: Էս անտառում ոչ ծառ է լինում, ոչ էլ թուփ: Հանկարծ դիմացի թփից մի նապաստակ է դուրս գալիս, կանգնում որսորդների առաջ, բայց սրանք ոչ մի նապաստակ էլ չեն տեսնում: Թր՜ըխկ, թր՜ըխկ… Կրակում են, նապաստակին սպանում, ուրախանում:

Ու շվարում կանգնում են. չգիտեն, թե ինչ անեն:

– Հասկացա՜,- բացականչում է նրանցից մեկը: – Հրե՜ն, էն դղյակը տեսնո՞ւմ եք, գնանք այնտեղ:

Գնում են: Մոտենում են թե չէ՝ տեսնում են դղյակի պատերի բոլոր քարերը դես ու դեն են շաղ տված. դղյակ մի ասա, մի ավերակ ասա:

Թա՜կ, թա՜կ… Թակում են դղյակի դուռը, հետն էլ գոռում. «Ա՜յ մարդ, դուռը բաց արա, մենք գիտենք, որ դու կաս, բայց հիմա այդտեղ չես»:

Դուռը բացում է մի մորուքավոր: Էս մորուքավորի մորուքը էնքան երկար է լինում, որ մինչեւ գետին էր հասնում: Բայց մորուքի մեջ ոչ մի մազ չի լինում:

– Ի՞նչ եք ցանկանում, բարի պարոններ,- հարցնում է նա:

– Մի նապաստակ ենք սպանել, ուզում ենք տապակել, բայց նապաստակ չունենք:

– Ի՜նչ եք ասում,- պատասխանում է մարդը: – Դե լավ, նե՜րս համեցեք: Ես էլ մի մեծ կաթսա ունեմ: Կաթսաս անտակ է, տակն էլ տակից պոկված է: Բայց ոչինչ, նապաստակը բերեք, կկտրատենք, կլցնենք մեջը: Մսի կտորները կթափվեն, մսաջուրը կմնա:

Այսպես, ամեն օր, հայր Բոնամին մեզ պատմում էր իր այս հեքիաթը, եւ դա շատ զվարճալի էր:

Հարցեր եւ առաջադրանքներ

1. Հեքիաթից դուրս գրի՛ր անծանոթ բառերն ու օնլայն բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:

Դղիակ-պալատ

Ավերակ-կիսաքանդ շենք

2. Ինչի՞ մասին էր Հայր Բոնամիի հեքիաթը:

Հեքիաթը երկու որսորդի մասին էր, որոնք օրերից մի օր գնացին որսի:

3. Նշված բառերն ու արտահայտությունները փոխարինի՛ր ուրիշ բառերով ու արտահայտություններով:

Հայր Բոնամին մի ծիծաղաշարժ պատմություն գիտեր

Հայր Բոնամին մի զվարճալի պատմություն գիտեր:

Որսորդները շվարել կանգնել էին ապարանքի մոտ:

Որսորդները զարմացած կանգել էին դղիակի մոտ:

Նրանք թակեցին խորտակված դղյակի դուռը:

Նրանք թակեցին ավերակի դուռը:

________________________________________________________________

4. Հայր Բոնամիին կարո՞ղ ես նկարագրել:

Հայր Բոնամին զվարճալի պատմություններ պատմող բարի մարդ է:

5. Սուտլիկ որսկանն ի՞նչ կասեր, եթե լսեր հայր Բոնամիի հեքիաթը:

Սուտլիկ որսկանը կաս էր.

– Դու մեր հեքիաթի միտքը վերցրել ես և շատ նման հեքիաթ ես հորինել:

6. Հորինի՛ր.

Լինում է, բայց չի լինում …

Տերն ու ծառան, Հ․ Թումանյան

Հեքիաթը տե՛ս այստեղ։

Իսկ ֆիլմը դիտի՛ր այստեղ։

Թևավոր խոսքեր հեքիաթից և ֆիլմից։

<<Ով ինչ անի իրեն կանի>>

<<Ծառի տակ պարկողի բերանը տանձ չի ընկնի>>

<<Ով աշխատի նա կուտի>>

<<Ով ալարի, ոչ դալարի>>

Բառախաղ

Ի՞նչ- տուն, պահարան։

Ինչե՞ր- նկարներ, դռներ։

Ո՞վ-զինվոր, ուսուցիչ։

Ովքե՞ր-տղաներ, աղջիկներ։

Ի՞նչ է անում-լողում է, մարվում է։

Որտեղ-քաղաքում, գյուղում։

Երբ- կեսօրին, առավոտյան։

ինչպես-պատահական, լավ։

Ինչպիսի-մռայլ, ցուրտ։

Որքան- ութ հատ, ինը հատ։

Մռայլ տունը կեսօրին քղաքում պատահական լողում է։

Ցուրտ պահարանը առավոտյան գյուղում լավ մարզվում էր։

Թռչունի մտածմունքը, Հովհաննես Թ․

Ես ապրում էի մի փոքրիկ տան մեջ
Առատ ու անփույթ,
Աշխարհքն ինձ համար կլոր էր անվերջ,
Կեղևը` կապույտ։

Նրանից հետո աչքս բաց արի
Մի փոքրիկ բնում,
Տեսա՝ աշխարհքը հարդից է շինած,
Ու մայրս է շինում։

Մի օր էլ, բնից գլուխս հանած,
Նայում եմ դես-դեն,
Տեսնեմ՝ աշխարհքը տերևից շինած,
Մեր բունը վրեն։

Continue reading Թռչունի մտածմունքը, Հովհաննես Թ․

Եղեվնին 09․12․2022

Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,

Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Որ իրեն այնպես օրորում էին:
Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի,
Խարույկն է հիշում անտառապահի:
Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում,
Որ էլ անտառի երգը չի լսում,
Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին
Գարուն է բերել երեխաներին,
Գարուն է բերել այս ձմռան օրով
Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.
Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել
Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ
Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:

խոսող ձուկը,Հարցեր և Առաչադրանքներ

Խոսող ձուկը
Հովհաննես Թումանյան
Լինում է, չի լինում մի աղքատ մարդ։ Էս աղքատ մարդը գնում է դառնում մի ձկնորսի
շալակատար։ Օրական մի քանի ձուկ է աշխատում, տուն բերում, նրանով ապրում են ինքն ու կինը։
Մի անգամ էլ ձկնորսը մի սիրուն ձուկ է բռնում, տալիս իր շալակատարին, որ պահի, ինքն էլ ետ ջուրն է մտնում։ Էս շալակատարը գետափին նստած՝ նայում է նայում էն սիրուն ձկանն ու միտք անում.

  • Տեր աստված,- ասում է,- սա էլ, որ մեզ նման շունչ կենդանի է, դու ասա՝ սա՞ էլ մեզ նման ծնող ունի, ընկեր ունի, աշխարհքից բան է հասկանում, ուրախություն կամ ցավ է զգում՝ թե չէ…
    Հենց էս մտածելու ժամանակ ձուկը լեզու է առնում.
  • Լսի ,- ասում է,- մարդ-ախպեր։ Ընկերներիս հետ ես խաղում էի գետի ալիքների մեջ։
    Ուրախությունից ինձ մոռացա ու անզգույշ ընկա ձկնորսի ուռկանը։ Հիմի, ով գիտի, իմ ծնողն ինձ որոնում է ու լաց է լինում, հիմի ընկերներս տխրել են։ Ես էլ, տեսնում ես, ինչպես եմ տանջվում, շունչս կտրում է ջրից դուրս։ Ուզում եմ էլ ետ գնամ ապրեմ ու խաղ անեմ նրանց հետ էն պաղ ու պարզ ջրերում։ Էնպես եմ ուզում, էնպես եմ ուզո՜ւմ… Եկ խեղճ արի, ազատ արա ինձ, բա´ց թող, բա´ց թող գնամ…
    Էսպես էր ասում ցա՜ծ, շատ ցա՜ծ ձենով, ցամաքած բերանը թաց ու խուփ անելով։
    Էս շալակատարի մեղքը գալիս է, առնում է ետ գցում գետը։
  • Գնա, սիրուն ձկնիկ, թող լաց չլինի քո ծնողը։ Թող չտխրեն քո ընկերները։ Գնա ապրի ու խաղ արա նրանց հետ։
    Ձկնորսը սաստիկ բարկանում է շալակատարի վրա։
  • Տո՛ ախմախ,- ասում է,- էստեղ ջրի մեջ թրջվելով ձուկն եմ բռնում, դու իմ աշխատանքն առնում ես էլ ետ ջուրը գցո՞ւմ… Դե գնա կորի, էլ իմ աչքին չերևաս, էլ իմ շալակատարը չես էս օրից, գնա սովից մեռի։
    Ձեռի տոպրակն էլ խլում է ու ճամփու դնում։
  • Հիմի ես ո՞ւր գնամ, ի՞նչ անեմ, ո՞նց ապրեմ…- տարակուսած մտածելով դառն ու դատարկ վերադառնում է աղքատը դեպի տուն։
    Էս տխուր մտածմունքի ժամանակ ճամփին դեմը դուրս է գալի մի մարդակերպ Հ֊րեշ՝ առաջը մի գեղեցիկ կով։
  • Բարի օր, ախպերացու, էդ ի՞նչ ես մոլորել, ի՞նչ ես միտք անում,- հարցնում է Հ֊րեշը։
    Աղքատը պատմում է իր գլխին եկածը, թե ինչպես հիմի մնացել է անգործ, անճար ու չի իմանում, թե ոնց պետք է ապրեն ինքն ու իր կինը։
    «Լսի՛, բարեկամ,- ասում ՛է Հրեշը։ -էս կաթնատու կովը ես քեզ կտամ երեք տարվան
    ժամանակով։ Ամեն օր էնքան կաթը տա, որ քու կնիկդ ու դու կուշտ-կուշտ ուտեք, ապրեք։
    Երեք տարին լրացավ թե չէ, հենց էն գիշերը կգամ ձեզ հարց կտամ։ Թե հարցիս
    պատասխանեցիք՝ իմ կովը ձեզ լինի, թե չէ՝ երկուսդ էլ իմն եք, տանելու եմ, ինչ ուզեմ կանեմ։ Համաձայն ե՞ս։
  • Մի բան՝ որ առանց էն էլ սովից մեռնելու ենք,- մտածում է աղքատը,- կովը կտանեմ, էս երեք տարին կապրենք, մինչև երեք տարվա լրանալն էլ աստված ողորմած է։ Մի տեղից մի դուռ կբացվի, կամ գուցե հենց պատասխանը տալիս ենք, ով գիտի…
  • Համաձայն եմ,- ասում է, ու կովն առաջն անում, տանում տուն։
    Երեք տարի կթում են, լիուլի ուտում, ապրում։ Չեն էլ նկատում, թե ինչպես անցավ երեք տարին, և ահա հասնում է նշանակած օրը, որ հրեշն էն գիշեր պիտի գա։
    Մարդ ու կնիկ վերջալույսի տակ տխուր նստում են դռանը ու միտք են անում, թե ինչ
    պատասխան տան հրեշին կամ ով գիտի՝ ինչ կհարցնի նա. ո՞վ կիմանա Հ֊րեշի միտքը։
  • Ա´յ թե ինչ դուրս կգա, երբ մարդ Հ֊րեշի հետ գործ բռնի… հրեշի հետ հաշիվ ունենա…
    հրեշից լավություն ընդունի…- հառաչելով զղջում էին մարդ ու կին, բայց անցկացածն անց էր կացել, էլ հնար չկար։ Իսկ զարհուրելի գիշերն արդեն վրա էր հասնում։
    Էս ժամանակ նրանց մոտենում է մի անծանոթ գեղեցիկ երիտասարդ։
  • Բարի իրիկուն,- ասում է,- ճամփորդ մարդ եմ. մութն ընկնում է, ես էլ հոգնած եմ, հյուր չե՞ք ընդունի ձեր տանն էս գիշեր։
  • Ընչի չէ, ճամփորդ ախպեր, հյուրն աստծունն է։ Բայց մեզ մոտ վտանգավոր է էս գիշեր։
    Մենք հրեշից մի կով ենք առել էն պայմանով, որ երեք տարի կթենք, ուտենք, երեք տարուց ետը գա մեզ հարց տա, թե պատասխանենք, կովը մեզ լինի, թե չէ՝ իր գերին ենք։ Հիմի ժամանակը լրացել է, էս գիշեր պիտի գա, մենք էլ չգիտենք, թե ինչ պատասխան տանք։ Հիմի մեզ ինչ անի մենք ենք մեղավոր, վայ թե քեզ էլ վնասի։
  • Բան չկա, որտեղ դուք՝ էնտեղ էլ ես, պատասխանում է օտարականը։
    Համաձայնում են. հյուրը մնում է։
    Մին էլ կեսգիշերին դուռը դղրդում է։ Ո՞վ է.- Հրեշը։ Եկել եմ որ եկել եմ, դե պատասխանս տվեք։ – Ինչ պատասխան, սարսափից մարդ ու կնկա լեզուն կապվում է, մնում են տեդները քարացած։
  • Մի՛ վախենաք, ես ձեր տեղակ սրա պատասխանը կտամ,- ասում է երիտասարդ հյուրը ու գնում է դեպի դուռը։
  • Եկել ե՜մ,- դռան ետևից ձայն է տալիս Հրեշը։
  • Ես էլ եմ եկե՜լ,- պատասխանում է ներսից հյուրը։
  • Որտեղի՞ց ես եկել։
  • Ծովի էն ափից։
  • Ընչո՞վ ես եկել։
  • Կաղ մոծակը թամքել եմ, վրեն նստել եմ, եկել։
  • Ուրեմն ծովը պստիկ է եղել։
  • Ի՜նչ պստիկ, արծիվը չի կարող մի ափից մյուսը թռչի։
  • Ուրեմն արծիվը ճուտ է եղել։
  • Ի՞նչ ճուտ, թևերի շվաքը քաղաք է ծածկում։
  • Ուրեմն քաղաքը շատ է փոքրիկ։
  • Ի՜նչ փոքրիկ, նապաստակը մի ծայրից մյուսը չի հասնի։
  • Ուրեմն նապաստակը ձագ է։
  • Ի՛նչ ձագ. մորթին մի մարդու քուրք դուրս կգա, գլխարկն ու տրեխն էլ ավել։
  • Ուրեմն մարդը թզուկ է։
  • Ի՜նչ թզուկ, ծնկան ծերին աքլորը ծուղրուղու կանչի, ձենը ականջը չի հասնիլ։
  • Ուրեմն խուլ է։
  • Ի՛նչ խուլ, սարում որ պախրեն խոտ պոկի, նա կլսի։ Հրեշը մնում է կապված, մոլորված. զգում է, որ ներսը մի ուժ կա իմաստուն, համարձակ, անհաղթելի, էլ չի իմանում ինչ ասի, սուս ու փուս քաշվում, կորչում է գիշերվա խավարի մեջ։
    Սրանք նոր մեռած տեղներիցը ետ են գալի, ուրախանում աշխարհքովը մին են լինում։ Հետն էլ բացվում է բարի լուսը, և երիտասարդ հյուրը վեր է կենում, մնաք բարով է ասում, որ գնա իր ճանապարհը։
  • Չենք թողնի, որ չենք թողնի,- առաջը կտրում են մարդ ու կին.- դու որ փրկեցիր մեր կյանքը, ասա՛, ինչով ետ վճարենք քո լավությունը…
  • Չէ՜, անկարելի բան է, պետք է գնամ իմ ճանապարհը։
  • Դե գոնե անունդ ասա, եթե լավությունդ կորչի ու չկարողանանք ետ վճար՛ել, գոնե
    իմանանք, թե ում ենք օրհնելու…
  • Լավություն արա ու թեկուզ ջուրը գցի, չի կորչի։ Ես հենց էն Խոսող ձուկն եմ, որի կյանքը դու խնայեցիր…- ասում է անծանոթն ու չքանում ապշած մարդ ու կնկա աչքերից։
    Հարցեր և առաջադրանքներ
  1. Անծանոթ բառերը դո՛ւրս գրիր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր։ Շալակատար-բանվոր, բեռնակիր Բաց ուխուփ- բացել փակել Սաստիկ-ուժեղ Ուռկան – ձուկ բռնելու ցանց Ցամակած-չոր Ախմախ-հիմար տարակուսած-հուսահատ Աղքատ – անճար։
  2. Թվարկի՛ր հեքիաթի հերոսներին և յուրաքանչյուրին մեկ բառով բնութագրի՛ր:
    Ձուկ-համարձակ Ձկնորս-միամիտ Հրեշ-խորամանկ։
  3. Ի՞նչ է ասում ձուկը շալակատարին:
    Ուրախությունից ինձ մոռացա ու անզգույշ ընկա ձկնորսի ուռկանը։
  4. Ինչպիսի՞ն էր ձուկը:
    Ձուկը բարի էր, խղճով էր, գնահատող էր, խելացի էր, հրաշագործ էր, հյուրասեր էր։
  5. Իսկ շալակատարը ինչպիսի՞ մարդ էր:
    Ձկնորսը խղճով էր, միամիտ էր, բարի էր, աղքատ էր, աշխատասեր էր, հյուրասեր էր։ ——————————————————————————————————————

Խուլի այծերը, Աթաբեկ Խնկոյան


Մի խուլ մարդ երեք այծ ուներ: Մեկի պոզը կոտրած էր: Ինչպես է լինում, մի օր այծերը
կորում են: Տերն ընկնում է դես – դեն այծերն գտնելու:
Նա պատահում է մի ուրիշ խուլ մարդու՝ վար անելիս, և հարցնում է.

  • Բարի աջողում, ախպեր, այծերիս չե՞ս տեսել:
  • Լավ է՝ այսպես ցանեմ, – ձեռը մի կողմ թափ տալով պատասխանում է վար անողը:
    Այծատերը կարծելով, թե դեպի ցույց տված կողմն են գնացել այծերը ասում է.
  • Թող երկինքը վկա լինի, թե գտա այծերիս, պոզը կոտրածը քեզ եմ տալու:
    Ասում է և գնում այծերը որոնելու: Այծերը գտնելով՝ ուրախ – ուրախ առաջն արած, քշում բերում է արտավարի մոտ և ասում.
  • Շնորհակալ եմ, ախպեր, այծերիս գտա, առ այս այծն էլ քեզ, – ու պոզը կոտրած այծը քշում է դեպի նա:
  • Ես չեմ կոտրել դրա պոզը, ես տեղեկություն չունեմ, զարմանալով ասում է արտավար խուլը:
  • Ի՞նչ ես խոսում, – ասում է այծատերը, – ես այս այծն եմ խոստացել, որ մեռնես մյուս այծերից տվողը չեմ:
  • Չէ, ես չեմ կոտրել, բարկացած ասում է մեկը:
  • Չէ, ես էս այծն եմ խոստացել, – կրկնում է մյուսը:
    Սա նրան, նա սրան, բանը հասնում է տուրուդմբոցի: Վերջն էլ գնում են քյոխվի մոտ գանգատ: Գյուղը չհասած սրանց հանդիպում է մի պառավ կին, նույնպես խուլ և հարսի ձեռքից փախած:
  • Ա՛յ նանի, – ասում է այծատերը, – իմ այծերը կորել էին, գնացի, էս մարդուն հարցրի, սա էլ այծերիս տեղը ցույց տվեց: Պոզը կոտրած այծս տալիս եմ սրան, չի վերցնում, ես էդ այծն եմ խոստացել, որ մեռնի էլ, մյուս այծերից տվողը չեմ:
  • Այ նանի, – ասում է խուլ մարդը,- էս օտարականն եկել ասում է, թե այծիս պոզը դու ես ջարդել: Թող ձեռքս ջարդվի, թե ես էդ բանից տեղեկություն ունեմ:
  • Է՜, որդիքս, ձեր արևն ապրի, պատասխանում է խուլ պառավը, – ինչ էլ ուզում է լինի, ես ձեր խնդիրը չեմ կարող կատարել, քանի որ էն չարամիտ անզգամ հարսը տանն է, ես էն տունը ոտ կոխողը չեմ ու չեմ:

Հարցեր և առաջադրանքներ

  1. Հեքիաթի դեպքերը հերթականությամբ թվարկի՛ր։
    Խուլը կորցնում է այծը։
    Խուլը կորցնում է այծը։
    Հանդիպում է վար անողին։
    Հարցնում է իր այծերի տեղը՝ խոստանալով գտնելուն պես մեկը տալ իրեն։
    Գնաց վար անողի ձեռքի ողղությամբ և գտավ այծերին։
    Վերադարձավ շնորհակալություն հայտնելու և կոտրած պոզով այծը
  2. Տեքստից դո՛ւրս գրիր «ի՞նչ» հարցին պատասխանող բառեր և դարձրո՛ւ հոգնակի
    (շատացրու): Օրինակ՝ այծ(ի՞նչ)-այծեր(ինչե՞ր)
    Ի՞նչ Ինչե՞ր
    մարդ մարդիկ
    պոզ պոզեր
    օր օրեր
    ձեռք ձեռքեր
    կողմ կողմեր
    Ճանապարհ ճանապարհներ
    բան բաներ
    գյուղ գյուղեր